مقایسه اثر لیدوکایین مرفین با لیدوکایین در بی حس کردن دندانهای انسان با پالپ آماسی

سابقه و هدف: عدم کارآیی بی‌حسی موضعی در شرایط آماسی پالپ یک مشکل شایع کلینیکی می‌باشد. مطالعات اولیه بر روی مدلهای حیوانی نشان داده است که رسپتورهای اپیوئیدی در ترمینال اعصاب حساسه میلین‌دار و بدون میلین وجود دارند. اپیوییدها می‌توانند از طریق اثر بر روی این رسپتورها اثرات ضددردی محیطی داشته باشند. هدف از این مطالعه یافتن راهی جدید برای ایجاد بی‌حسی کامل و قابل قبول در دندانهای انسان با پالپ آماسی با به کار بردن مخلوطی از لیدوکائین و مرفین و مقایسه آن با لیدوکایین به تنهایی بود.مواد و روشها: این مطالعه یک بررسی تجربی کلینیکی بود. در این مطالعه 100 بیمار که با پولپیت دردناک دندانهای مولر به بخش اندودنتیکس دانشکده دندانپزشکی مشهد مراجعه نموده بودند، شرکت کردند. این بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه بی‌حسی موضعی استاندارد (8/1 میلی‌گرم لیدوکایین 2% با اپی‌نفرین 80000/1) و گروه دوم کارپولهای استاندارد که به آنها یک میلی‌گرم مرفین اضافه شده بود دریافت نمودند. در دندانهای فک پایین بی‌حسی بلاک و در دندانهای فک بالا بیحسی به طریقه انفیلتریشن انجام شد. جهت مطالعه double blind کارپولها به شکل یکسان بسته‌بندی و کدگذاری شدند. عمق بیحسی در ضمن تهیه حفره بعد از تزریق اول و دوم، و پس از 24، 12، 6، 4 و 36 ساعت از طریق VAS (Visual analog scale) تعیین گردید. داده‌ها به کمک آزمون Mann-whitney و Chi-square از نظر آماری تجزیه و تحلیل شد.یافته‌ها: نتایج بدست آمده نشان داد که : 1- بین دو گروه مورد مطالعه از نظر ایجاد بی‌حسی کامل بعد از تزریق اول و دوم اختلاف معنی‌داری وجود نداشت 2(P>0.05)- بعد از درمان. گروه لیدوکایین مرفین به طور معنی‌دار شدت درد کمتری نسبت به گروه لیدوکائین داشتند (P<0.05).نتیجه‌‌گیری: این مطالعه نشان داد که اضافه نمودن 1 میلی‌گرم مرفین به محلولهای استاندارد بی‌حسی موضعی،‌ دردهای پس از درمان ریشه را کاهش می‌دهند.